Schoolbord

Stel je een groot, zwart schoolbord voor. Dat is niet eens zo moeilijk. Op dat mooie, zwarte schoolbord kun je met krijt allerlei woorden in sierlijke letters schrijven. Je schrijft ‘Koning’, en ‘Gans’ en ‘Wolkenkrabber’ en ook ‘Maan’ of ‘Zon’.
Het zijn mooie woorden, ze lijken net echt. Dan veeg je ze uit met een dikke, natte spons.
Het zwarte schoolbord is er nog, onveranderd en zuiver. Je kunt nu weer andere woorden gaan schrijven zoals ‘Pijn’ en ‘Angst’, ‘Verdriet’, ‘Oorlog’ en ‘Dood’.
Hoewel die woorden met hetzelfde krijt geschreven zijn, op hetzelfde bord, vind je ze niet meer zo mooi als daarnet. Je wordt er haast een beetje treurig om. Maar geen nood, daar is de spons alweer en met een veeg blaas je die lelijke woorden weg.

Het bord hangt daar nog steeds gelukzalig en vredig te zijn. Gewoon te zijn. Het lijkt hem niet uit te maken welke woorden er op hem verschijnen. Het mag allemaal, hij is er niet blij of rouwig om. Kom maar, schrijf maar, hoe meer hoe liever, lijkt hij utnodigend te zeggen.
En ’s nachts, wanneer iedereen al lang in diepe slaap ligt, is het bord er nog altijd. Het is nooit weg. De woorden in wit krijt zijn lang vergeten en verdwenen. Er is niemand die er nu nog wakker van ligt.

Het grote, zwarte schoolbord is jouw ware Wezen. Er is er maar EEN. Er is heus niets anders. Een groot, tevreden schoolbord waarop uit het niets strepen verschijnen als waren het gedachten waardoor de wereld verschijnt in koeien van letters.
Weet wat je bent en laat je niet gek maken door wat je niet bent. Jij bent niet de letters, de woorden, de gedachten. Wat jij bent is echt en altijd aanwezig.

Wees een schoolbord waarop alles mag geschreven worden.