vrijdag 7 november 2008

BULLSHIT

Eigenlijk is wat ik hier allemaal heb neergeschreven je reinste bullshit.

Het is nu wel duidelijk dat woorden tekort schieten om weer te geven wat de Realiteit is.
Je kunt er nog zo lang over praten of schrijven, hoe meer je dit doet, hoe verder je verwijderd raakt van je essentie: het Leven Zelf.

De Realiteit laat zich immers niet denken, laat staan beschrijven. Elke poging daartoe is gedoemd om te mislukken en dat is maar goed ook, anders zou ook het Leven tot een object gemaakt worden en objecten zijn er al genoeg. Zeker in onze overconsumerende maatschappij.

IK bén en IK ben gewaar. Dat is ongeveer alles wat er te zeggen valt. Het Mysterie blijft daarmee intact en dat is goed.

Ik, als persoon, leef niet maar word geleefd. Het Leven leeft zichzelf via mij, de vermeende persoon. Wanneer dit eenmaal helder is, blijft enkel Liefde, Eenvoud en Mededogen.
Elke poging dit in woorden te benaderen, maakt het lelijk en beperkt het in zijn oneindigheid.

Het zal dus stil zijn. Ook op dit blog. Gewaarzijn heeft voor mij, freddy, andere dingen in petto. Dat voel ik en dus zal het ook zo zijn.

Uw Wil geschiede.

En wanneer Gewaarzijn mij weer een andere kant opduwt, dan kan ik niet anders dan volgen.

woensdag 5 november 2008

De Paradox

Wanneer je er even dieper op ingaat, merk je vanzelf dat wat wij ons ‘ik’ of ‘ego’ noemen, in feite niet veel meer is dan een samenraapsel van allerlei overtuigingen, meningen en eigenschappen. Samengevat zou je zelfs kunnen zeggen dat het ‘ik’ niet meer is dan een gedachte onder de gedachten.
Dat ‘ik’ is wel noodzakelijk om ons te handhaven in de maatschappij, de groep en is een handig instrument wanneer wij taal hanteren. Vanuit dit referentiepunt, het ‘ik’ dus, kijken wij naar de dingen om ons heen. Het ‘ik’ vormt het centrum van de wereld als je wil.
Hoe doen wij dat? Kijken naar de wereld? Via de zintuigen uiteraard.

Wij menen dingen te zien, te horen en te voelen, te ruiken. Op die manier kunnen wij ons oriënteren in wat zich om ons heen bevindt. Dat onze zintuigen niet erg betrouwbaar zijn weten wij door het fenomeen van de optische illusies maar daar staan wij verder uiteraard in het dagelijkse leven niet al te veel bij stil.
Dit is ook niet zo belangrijk. Wat wel tot nadenken stemt is dat wij over de inhoud van die zintuigen geen controle hebben. Daarmee bedoel ik dat er zien, horen, voelen enz…is maar dat wij die functies niet kunnen aan- of afzetten. Het zien is er. Punt. Het zien is ook nooit gisteren of morgen maar altijd nu. Volop aanwezig.
Wanneer wij dus met overtuiging zeggen: ‘Ik zie een boom.’ wordt de waarheid van deze stellige uitspraak op zijn minst twijfelachtig. Wanneer het ‘ik’ immers niet meer dan een gedachte is, is de uitspraak ‘Ik zie een boom.’ dit ook.
En de vraag die dan opkomt is: ‘Kan een gedachte zien?’ Uiteraard niet, zul je zeggen en je hebt gelijk. En wat meer is, het oog kan zichzelf niet zien!

De wereld bestaat uit objecten die wij een naam gegeven hebben maar in werkelijkheid is er geen onderscheid. Objecten kun je ook niet waarnemen. Kun je bijvoorbeeld ‘vaas’ voelen? ‘Boom’ zien? Neen, wat je ziet of voelt of ruikt is een gedachte: vorm plus naam. De wereld bestaat dus uit gedachten. We leven in een droom. Een droomwereld.
Verder bestaan die vermeende objecten ook niet inherent op zichzelf en hebben ze geen onafhankelijk bestaan. Dat wat wij ‘bloem’ noemen is samengesteld uit diverse elementen die elk op zichzelf ook weer uit meerdere delen bestaan enzoverder. Alles wat bestaat, is ooit ontstaan en zal ooit ook weer vergaan.
Het enige onaantastbare wat niet is ontstaan en dus ook nooit zal vergaan is het waarnemen zelf. Het bestaat ook niet als dusdanig maar het is er wel. Dit valt niet te ontkennen.

Gewaarzijn is. Alle objecten zijn verder ook niet te scheiden van dit gewaarzijn. Buiten gewaarzijn kan niets bestaan. Alles bestaat dus IN gewaarzijn. Maar dan ook letterlijk alles: gedachten, gevoelens, emoties, geuren, herinneringen, dromen…
Wanneer alles IN gewaarzijn aanwezig is, moet alles uit dezelfde substantie zijn als dat gewaarzijn zelf.
Alles wat is, is (niets anders dan) Gewaarzijn. Net als wolken in de lucht, komt alles uit het Niets en verdwijnt weer in het Niets. Er is dus in feite niets gebeurd. In wezen verandert er nooit iets.

Er is niets anders dan Gewaarzijn. Het Leven zelf. En Dat Ben Jij. Een Mysterie. Gewaarzijn Kent, is Zuivere Cognitie. Het gekende, de persoon of object, kan het Kennen of Subject niet kennen.

Wie…. ? is bijgevolg de antwoordloze vraag. Wanneer het denken die vraag niet langer stelt, om welke reden dan ook, overgave of omdat het met de rug tegen de muur staat, valt vanZelf het geloof in een afgescheiden ‘ik’ weg en ben je wat je eigenlijk altijd al was. Het gaat er dus niet om iets te bereiken, verlichting of ontwaken bijvoorbeeld, maar om alles te verliezen.

dinsdag 4 november 2008

Realisatie (2) - Het Geluid van de Stilte

Alles is Nu en Hier maar toch lijkt het verschrikkelijk lang geleden.

Het leven had toen niet veel zin meer voor mij. Ik zat helemaal aan de grond en was eenzaam en alleen. Op tv speelde een tweederangs Amerikaanse gangsterfilm. Een van de boeven had het over Tao. De regisseur had daar waarschijnlijk iets over gelezen, weet ik veel.
Ik haalde boeken over het taoïsme in huis. Het was boeiend en Zen nam me mee. Maar zazen viel tegen. Zitten in een voor mij onmogelijke houding viel me zwaar. De Dalaï Lama en zijn Tibetaanse boeddhisten leken toegankelijker. Mediteren werd een gewoonte. Maar nooit zag ik licht noch hoorde ik klokken noch bellen.
De boeddha zei: zoek het zelf maar uit en dat deed ik al wist ik niet wie of wat ik zoeken moest.

Maar toch zocht ik en ploeterde en zwoegde en baalde en begon opnieuw, vergat en deed verder.

Op een verloren maandagmiddag viel het boek ‘Bewustzijn’ van Alexander Smit in mijn handen. Letterlijk want het tuimelde uit het rek toen ik een ander boek wou nemen. Ik las ‘Bewustzijn’, herlas ‘Bewustzijn’, beet me vast in ‘Bewustzijn’. Wat was dat voor iets mysterieus, dat bewustzijn waar die Hollander het over had?

Advaita. Advaita Vedanta. De klank van die woorden, de geur van die klank, de smaak van het ongekende. Wat ik kende was ik niet. Verbijstering. Verwarring was mijn deel en ik dacht dat ik gek werd. Maar neen, zo werd mij gezegd, je bent of wordt niet gek. Je bent niet waan-zinnig. De waan-zin, het bedrog der zinnen is in de droom die het leven is. Wolter Keers vertelde het mij, en die gepensioneerde Indische bankier, Ramesh Balsekar, die onbeschaamd beweerde dat ik niet meer ben dan een geprogrammeerde psycho-somatische machine. Dat wist hij dankzij Nisargadatta Maharaj, de kleine man met de priemende ogen die me aanstaarde vanop het kaft van de boeken. De boeken die ik verslond en waar ik maar niet genoeg van kreeg. Ik had het gevoel op weg te zijn naar…nergens. Het maakte me bang en het trok me op een vreemde manier ook aan. Onderweg verloor ik mezelf. En hoewel ik bang was, wist ik dat terugkeren geen optie was. En ik kon niet meer terug; ik zat in de muil van de tijger.

Ramana Maharshi kwam vanuit het Niets naar mij toe en vroeg: “Wie ben jij?” Altijd weer opnieuw en opnieuw. Wie ben ik? Wie ben ik in hemelsnaam? Alles wat ik ken, kan ik niet zijn. Ik moet dus zijn wat ik niet kan kennen. Maar als ik het niet kan kennen, weet ik ook niet wat ik ben. Juist. Maar dàt ik ben, valt niet te ontkennen vermits ik er moet zijn, wil ik het überhaupt ontkennen!

De wanhoop nabij.

En toen nam de Stilte het over. Het werd helemaal stil om me heen. Gedachten verdwenen. Alles werd gekruid door die alomtegenwoordige Stilte. Toen ik verdween was dat niet eens erg.
Het was goed zo, dat wist ik, ook zonder dat iemand mij dat moest vertellen. Vertrouwen. Ik gaf me over hoewel er niemand meer was om zich over te geven. Het gebeurde gewoon. Wanneer je alles vergeet, ben je de Liefde zelf, zei ik nog en toen zeeg ik neer. Het gordijn was gevallen.

Het besef dààr te zijn waar ik nooit ben weggeweest, toverde spontaan een glimlach om mijn lippen. Ik ben nooit geboren en zal ook nooit sterven. Wat ik wezenlijk ben is van een ongekende Schoonheid die zich niet laat beschrijven.
De Kracht van de Liefde laat zich niet inbeperken door wat miezerige lettertjes. Woorden, gedachten, gevoelens zelfs, zij komen en gaan. Een eeuwige stroom die komt en verdwijnt in Dat wat Ik Ben.

maandag 3 november 2008

Realisatie

Wanneer Waarheid een concept is, wordt Realisatie een leugen. Er zijn bijvoorbeeld geen graden van Realisatie. Noch bereik je daardoor een transcendente staat. Het jongleren met oosterse termen als ‘leegte’ en ‘niets’ leidt er niet zelden toe dat de betrokkenheid met wereldse verschijnselen genadeloos wordt onderdrukt. Het wordt als minderwaardig beschouwd, het zou de ‘bevrijding’ in de weg staan. Het is echter zaak dat bij Realisatie de geest op de juiste wijze dient te worden doorzien of begrepen maar zeker niet gekneusd of geknecht. De geest of psyche is een verschijnsel. Dat waarin de psyche opkomt is dat niet.

Het is lastig dat het inzicht niet door de zoeker kan worden afgelezen. Er bestaat immers geen keurmerk voor en Realisatie is uiteraard geen beschermde titel. Realisatie komt niemand toe. Er is een totaal gebrek aan toe-eigening. Je bent noch dit, noch dat. In feite komt het erop neer dat ‘Realisatie’ een begrip bij uitsluiting is.

Je bent het omdat je niet langer ‘iets’ bent. Je staat met lege handen. Je bent bewust, zonder maatstaf, zonder norm. Gewoon bewust aanwezig. Dit is de enige werkelijkheid waarin elk verschijnsel opkomt en verdwijnt, inclusief de persoonlijkheid die men van zichzelf ervaart. Je weet dat je persoonlijkheid niet de essentie is maar toch wordt die persoonlijkheid volledig aanvaard als een instrument binnen de onmetelijke ruimte van Zijn. De focus is echter verplaatst van het object van aandacht naar de Aandacht Zelf. Dat wat je Bent.

De impact van zo’n verschuiving is van een orde die zich niet laat beschrijven. De ‘overrompeling’ kan snel of langzaam gaan. Het effect ervan kan vreugdevol zijn of zelfs bijzonder vervelend. In contrast met de nieuwe Realiteit staan soms nog altijd de oude, geconditioneerde verwachtingspatronen. Het zich niet langer identificeren met de persoonlijkheid, product van overtuigingen en gedachtepatronen, gaat niet noodzakelijk gepaard met het totaal verdwijnen van de beelden die met deze patronen samenhangen.

Angst voor het peilloze nieuwe kan makkelijk leiden tot een terugval op het oude en teleurstelling is mogelijk. Maar, hoe dan ook, het oude zal nimmer meer hetzelfde zijn. Het oude ‘ik’ bleek niets anders dan een associatie van gewaarzijn met de ‘body-mind’. Het nieuwe IK is het Mysterie zelf en kan nooit het gevolg zijn van iets anders. Die werkelijkheid kan worden aanvaard of het ego reageert met een aangepast stelsel van concepten waardoor het zich voorlopig met zingeving kan blijven voeden.

Tot de heimwee naar Geluk achterhaalde concepten vernietigt.