De Paradox

Wanneer je er even dieper op ingaat, merk je vanzelf dat wat wij ons ‘ik’ of ‘ego’ noemen, in feite niet veel meer is dan een samenraapsel van allerlei overtuigingen, meningen en eigenschappen. Samengevat zou je zelfs kunnen zeggen dat het ‘ik’ niet meer is dan een gedachte onder de gedachten.
Dat ‘ik’ is wel noodzakelijk om ons te handhaven in de maatschappij, de groep en is een handig instrument wanneer wij taal hanteren. Vanuit dit referentiepunt, het ‘ik’ dus, kijken wij naar de dingen om ons heen. Het ‘ik’ vormt het centrum van de wereld als je wil.
Hoe doen wij dat? Kijken naar de wereld? Via de zintuigen uiteraard.

Wij menen dingen te zien, te horen en te voelen, te ruiken. Op die manier kunnen wij ons oriënteren in wat zich om ons heen bevindt. Dat onze zintuigen niet erg betrouwbaar zijn weten wij door het fenomeen van de optische illusies maar daar staan wij verder uiteraard in het dagelijkse leven niet al te veel bij stil.
Dit is ook niet zo belangrijk. Wat wel tot nadenken stemt is dat wij over de inhoud van die zintuigen geen controle hebben. Daarmee bedoel ik dat er zien, horen, voelen enz…is maar dat wij die functies niet kunnen aan- of afzetten. Het zien is er. Punt. Het zien is ook nooit gisteren of morgen maar altijd nu. Volop aanwezig.
Wanneer wij dus met overtuiging zeggen: ‘Ik zie een boom.’ wordt de waarheid van deze stellige uitspraak op zijn minst twijfelachtig. Wanneer het ‘ik’ immers niet meer dan een gedachte is, is de uitspraak ‘Ik zie een boom.’ dit ook.
En de vraag die dan opkomt is: ‘Kan een gedachte zien?’ Uiteraard niet, zul je zeggen en je hebt gelijk. En wat meer is, het oog kan zichzelf niet zien!

De wereld bestaat uit objecten die wij een naam gegeven hebben maar in werkelijkheid is er geen onderscheid. Objecten kun je ook niet waarnemen. Kun je bijvoorbeeld ‘vaas’ voelen? ‘Boom’ zien? Neen, wat je ziet of voelt of ruikt is een gedachte: vorm plus naam. De wereld bestaat dus uit gedachten. We leven in een droom. Een droomwereld.
Verder bestaan die vermeende objecten ook niet inherent op zichzelf en hebben ze geen onafhankelijk bestaan. Dat wat wij ‘bloem’ noemen is samengesteld uit diverse elementen die elk op zichzelf ook weer uit meerdere delen bestaan enzoverder. Alles wat bestaat, is ooit ontstaan en zal ooit ook weer vergaan.
Het enige onaantastbare wat niet is ontstaan en dus ook nooit zal vergaan is het waarnemen zelf. Het bestaat ook niet als dusdanig maar het is er wel. Dit valt niet te ontkennen.

Gewaarzijn is. Alle objecten zijn verder ook niet te scheiden van dit gewaarzijn. Buiten gewaarzijn kan niets bestaan. Alles bestaat dus IN gewaarzijn. Maar dan ook letterlijk alles: gedachten, gevoelens, emoties, geuren, herinneringen, dromen…
Wanneer alles IN gewaarzijn aanwezig is, moet alles uit dezelfde substantie zijn als dat gewaarzijn zelf.
Alles wat is, is (niets anders dan) Gewaarzijn. Net als wolken in de lucht, komt alles uit het Niets en verdwijnt weer in het Niets. Er is dus in feite niets gebeurd. In wezen verandert er nooit iets.

Er is niets anders dan Gewaarzijn. Het Leven zelf. En Dat Ben Jij. Een Mysterie. Gewaarzijn Kent, is Zuivere Cognitie. Het gekende, de persoon of object, kan het Kennen of Subject niet kennen.

Wie…. ? is bijgevolg de antwoordloze vraag. Wanneer het denken die vraag niet langer stelt, om welke reden dan ook, overgave of omdat het met de rug tegen de muur staat, valt vanZelf het geloof in een afgescheiden ‘ik’ weg en ben je wat je eigenlijk altijd al was. Het gaat er dus niet om iets te bereiken, verlichting of ontwaken bijvoorbeeld, maar om alles te verliezen.