Het Leven is als een warme lappendeken. Alles mag er zich in koesteren. Nu en dan trekt ze in plooien en voelt het een beetje pijnlijk aan maar doorgaans is het er zalig toeven. Je mag er namen aan geven, allerhande. Je noemt ze bomen, rivieren en vogels. Je noemt ze mijn moeder, mijn vrouw of mijn kinderen. Nu eens ben je er lief tegen, dan weer boos en het kan zelfs gebeuren dat je ze haat. In een bui van overmoed ga je ze zelfs ‘ik’ noemen.
Het stoort haar niet, ze vindt het leuk en lacht er mee. Haar warmte blijft onaangeroerd. Haar Liefde immerstralend. Ze ziet alles als haar kinderen en heeft alleen maar het beste met hen voor. En ja, soms is het nodig om zo hier en daar een tik uit te delen, dat kan heus geen kwaad. Ze mag best wel streng zijn voor zichZelf.
Wanneer het gebeurt dat haar Liefde zo krachtig wordt dat ze haast pijn gaat doen, staat ze klaar om de wonden te verzorgen en als het echt te veel gaat worden, neemt ze je snel weer op in haar warme lappendeken. Rust jij maar even, lijkt ze wel te zeggen, dan kan je zo weer verder spelen.
‘Er is Licht in een Lichtend Wezen en het verlicht de hele wereld.’
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hartverwarmend hoeveel positivisme dit geschreven juweeltje uitstraalt.
Het cocoonen in het Leven zelf is toch het mooiste wat wij als mens kunnen ervaren.
Je weet dit gevoel zo integer weer te geven in enkele zinnetjes. Zo eenvoudig mooi!
Ik adem de Liefde vanonder dit Lappendeken.
Een reactie posten